Rozdział 14

   Siedzimy już samolocie powrotnym do Nowego Yorku. Jestem teraz wypoczęta, zwarta i gotowa ponownie wrócić do pracy. Miejmy nadzieje, że w firmie wszystko idzie jak najlepiej.

   Wyjęłam z mojej torby książkę z zamiarem przeczytania jej. Niestety jakiś idiota musiał mi w tym przeszkadzać.

  - Violuś - mruczał mi do ucha Leon.

  - Czego ty chcesz? - zaśmiałam się.

  - Nudzi mi się, zrób coś z tym - jęczał.

  - Skarbie, akurat w tej chwili jestem zajęta czytaniem tej jakże ciekawej książki, więc prosze cię, abyś mi nie przeszkadzał, bo inaczej powtórzy się sytuacja z przed tygodnia jak to razem z Fran i Diego jechaliśmy na lotnisko - rzekłam przesłodzonym głosem. 

  - W takim razie ide do Fede - naburmuszony chłopak planował wstać z miejsca, ale zapomniał o tym, że nadal był przypięty pasami. Cicho chichotałam, gdy nie umiał uporać się z odpięciem pasa. Po długiej walce wstał i jak pudelek poszedł w strone siedzenia mojego braciszka.

   Gdy już miałam się dowiedzieć, co się dzieje z Mią, poczułam jak o moje ramie ociera się czyjaś ręka. Obok mnie zasiadł mój chłopak, który nieudolnie chciał zapiąć ponownie pas bezpieczeństwa.

  - I jak, fajnie się bawiłeś z Federem? - zaśmiałam się, a on tylko zmroził mnie wzrokiem.

  - Wspaniale - fuknął.

  - Jesteś na mnie zły? Oj ty bidulo - zachichotałam, na co on zrobił naburmuszoną mine.

  - Leoś no, nie obrażaj się kochanie - przybliżyłam się do niego i musnęłam jego usta. Szatyn nie odwzajemnił pocałunku, na co prychnęłam.

  - Nie to nie - odpowiedziałam obojętnie i wróciłam do czytania lektury.

   Poczułam jak moja dłoń zostaje spleciona z ręką mojego ukochanego. Spojrzałam się w jego strone. 

  - Co, już się odobraziłeś? - zaśmiałam się.

  Chłopak tylko posłał mi uśmiech, a ja mocniej ścisnęłam moją rękę.Jedną ręką schowałam książke do torby i oparłam głowę o jego ramie, na co szatyn musnął czubek mojej głowy. Moje powieki robiły się coraz cięższe, aż w końcu opadły.

~*~

   Jestem już pod moim apartamentem wraz z Leonem, któremu nie wiem jakim cudem, udało się wtargać nasze walizki na 11 piętro, nie używając windy. Przynajmniej tak mi wmawiał. 

  - To jak? Przyjdziesz dzisiaj do mnie? - przyciągnął mnie do siebie patrząc w oczy.

  - Przykro mi Leoś, ale dzisiaj przychodzą do mnie dziewczyny - to prawda. Umówiłam się z dziewczynami na babski wieczór. Co prawda, myśle, że Leon coś i tak wymyśli, żeby się ze mną zobaczyć, pod pretekstem, że tęskni. Też za nim tęsknie, nawet jak nie widze go pare godzin, ale dzisiejszą noc przeznaczam tylko dla mnie i dziewczyn.

  - No trudno, może jakoś przeżyje bez ciebie - zrobił swoją uroczą minke. O nie Verdas, nie dam się nabrać na tą mine, nie ma mowy.

  - Nie przekonasz mnie Leon - zaśmiałam się i odwróciłam się w strone drzwi. Włożyłam klucz do otworu i przekręciłam go dwa razy. Szatyn tylko podszedł do mnie od tyłu i położył ręce na mojej talii.

  - Ale kochanie... - zaskomlał.

  - Nie Leon, jutro się zobaczymy - obróciłam się w jego strone i namiętnie pocałowałam jego rozgrzane wargi. Chłopak odwzajemnił pocałunek i pogłębił go. Oderwałam się od niego i posłałam mu uśmiech.

  - Pa Leon - rzekłam.

  - Cześć Violu - powiedział i szybko musnął moje wargi, na co się zaśmiałam. Pomachałam mu jeszcze i zamknęłam drzwi. Oparłam się o nie i z uśmiechem osunęłam się po nich.

   ~*~ 

Siedzimy z dziewczynami na moim łóżku przebrane w piżame. Z tego co wiem, to u Leona jest mój brat i Diego, bo mój chłopak sobie udumał, że skoro ja z dziewczynami spędzam dzisiaj czas, to on musi spędzić go z chłopakami.

  - No to Viluś, opowiadaj jak tam z moim braciszkiem - rzekła zaciekawiona Fran.

  - Wspaniale, już dawno nie czułam się taka szczęśliwa, odzyskałam miłość swojego życia, a także odzyskałam przyjaciółkę i przyjaciela - chwyciłam dłoń Fran i spojrzałam na nią z uśmiechem. 

  - Cieszymy się twoim szczęściem miśka - powiedziała Lu i rzuciła się w naszą stronę przytulając nas, co odwzajemniłyśmy.

  - Ej, laski, czy tylko ja mam takie wrażenie, czy oni coś kombinują za tymi drzwiami? - spytałam podejżliwie dziewczyn.

  - Też mam takie wrażenie, ale dobra, nie przejmujmy się nimi, to nasz wieczór! - krzyknęła Lu, na co się zaśmiałyśmy.

   

W tym samym czasie...

*Leon*

  - Myślisz, że się połapią? - spytał Fede poprawiając blond perułke.

  - Sądze, że one nie są aż takie głupie, ale to jedyne wyjście, aby wbić im na "babski wieczór" - pokiwałem palcami.

  - Ludmi mnie zabije! - pisnął przerażony Feder, który wciskał na siłe obcas, który biedny Diego usiłował włożyć na ogromną stope chłopaka.

  - Nie zabije, nie zabije, o to się nie martw, ja sam nie wiem, jak wcisnąłem się w tą kiecke Violci i jakim cudem Diego potrafi chodzić w szpilach - mruknąłem wyczesując długie, brązowe kłaki, które byłem zmuszony założyć.

  - Jesteśmy nienormalni - szepnął zrezygnowany Diego.

  - Pieprzyć normalność* - powiedziałem ledwo co stojąc na 10 centymetrowych koturnach czy jak kolwiek to się nazywa.

   Wyszliśmy z mojego apartamentu trzymając się przy tym ścian i próbowaliśmy dotrzeć na butach śmierci do mieszkania mojej dziewczyny. Zadzwoniłem dzwonkiem i czekałem, aż ktoś nam otworzy. W drzwiach stanęła moja księżniczka i zmierzyła nas zdziwionym, a jednocześnie rozbawionym wzrokiem.

  - Cześć! Jestem Elena, to jest Alex, a to Daisy - wskazałem najpierw na Federico, potem na Diego - słyszałyśmy, że macie babski wieczór i dlatego postanowiłyśmy wpaść i poplotkawać z naszymi sąsiadkami - powiedziałem piskliwym głosikiem.

  - Dziewczyny, zobaczcie kogo my tu mamy! - krzyknęła Violetta, a za nią pojawiła się moja siostra i Ludmiła, która widząc Fede, aż kipiała ze złości, ups? 

  - Cześć wam, dziewczyny - rzekła przesłodzonym głosem Lu podkreślając ostatni wyraz.

  - To jest Elena, ta po prawej to Alex, a ta z lewej to Daisy - zaśmiała się Violcia. Ona się tak słodko śmieje - pomyślałem. 

  - To co, przyjmiemy dziewczyny na nasz babski wieczór? - spytała Vilu dziewczyn.

  - Jasne - powiedziała Fran słodko. Gdy już pokonałyśmy pierwsze kroki i przekroczyłyśmy próg drzwi, od razu zdjęliśmy te głupie buty. Na szczęście mieliśmy rajstopy i nie było widać naszych owłosionych stóp i nóg. Udaliśmy się do sypialni Violetty i usiedliśmy na łóżku.

  - To teraz czas na make-up! Ja maluje Alex, Violka maluje Elene, a Frania Daisy! - pisnęła ucieszona Ludmi ze złowieszczym uśmiechem na twarzy i zabrały się do roboty.

   Starałem się nie patrzeć w oczy Violettcie, aby mnie nie rozpoznała, lecz ona nakładając mi tapete na twarz zmuszała mnie do patrzenia jej prosto w morze czekolady, które znajdowało się w jej oczach.

  - A więc Eleno, gdzie mieszkasz? - pisnęła Viluśka.

  - Pod tobą - odpowiedziałem zmieniając głos. Nic już potem nie mówiła, tylko zajęła się malowaniem.

~*~

- Gotowę - chwyciła mnie za rękę i zaprowadziła mnie do lustra. Gdy ujrzałem swoje odbicie, pisnąłem z przerażenia. Na mojej twarzy namalowany był klaun, a Violka wie jak bardzo nienawidze tych dziwolongów. Teraz wszystko tłumaczy to, po co były jej farby. 

  - Podoba ci się? - spytałam przesłodzonym głosem.

  - Tak, oczywiście - wstałem z krzesła i usiadłem na łóżku obok tygrysa i motylka.

  - Mamy nadzieje, że od teraz już nie będziecie nam przeszkadzać, wtedy kiedy mamy czas tylko dla siebie - syknęła Fran i wszystkie na raz zerwały z naszych głów peruki.

  - Uups? - powiedziałem cicho. Moja dziewczyna uśmiechnęła się do mnie złośliwie i przywaliła mi z liścia.

  - Ups? - zaśmiała się.

  - Mówiłam ci, że masz nic nie kombinować - syknęła w moją stronę - chociaż, z jednej strony było zabawnie - zachichotała.

  - Wasze miny były bezcenne, kiedy zobaczyliście się w lustrze - zarechotała Ludmi i przybiła po piątce każdej z dziewczyn.

  - Przynajmniej macie nauczke - zaśmiały się, a mu spuściliśmy głowy. Moja dziewczyna podeszła do mnie i kucnęła.

  - Zasłużyłeś sobie na te uderzenie, wiesz o tym? - spytała dla pewności.

  - Tak - szepnąłem z nadal spuszczoną głową. Violetta podniosła mój podbrudek i spojrzała mi w oczy.

  - Leon, wiem, że za mną tęskniłeś, bo nie ukrywam, że ja też to robiłam, ale czasem warto jest pobyć oddzielnie, nie chce ci się znudzić - rzekła, a ja ująłem jej twarz w dłonie.

  - Nigdy mi się nie znudzisz, nigdy - musnąłem jej usta. Oderwaliśmy się od siebie, a ona posłała mi uśmiech.

  - Mocno boli? - spytała dotykając policzka.

  - Troche - wzruszyłem ramionami.

  - To dobrze - posłałem jej zdziwiony wzrok, a ta się zaśmiała.

  - Jeszcze raz zobacze, że nosisz moje ubrania, to cię wykastruje! - krzyczała Ludmiła na Fede, a ja się zaśmiałem, na co ona zgromiła mnie wzrokiem.

  - W twoją stronę także skieruje takie działania, a Violetta nie będzie w stanie mnie powstrzymać - syknęła, a ja spoważniałem. Dziewczyna zaczęła się śmiać, a wraz z nią reszta.

  - Idźcie się przebrać w normalniejsze ciuchy i przyjdźcie znowu, bo musimy mieć się do kogo poprzytulać oglądając film - zaśmiała się Violcia i musnęła moje usta.

   Po ogarnięciu się u mnie, wróciliśmy do dziewczyn. Usiedliśmy na kanapie i włączyliśmy film. Mój skarbek wtulił się we mnie, a ja pocałowałem ją w czoło i zatraciłem się w oglądaniu filmu.

~*~

*- cytat Caluma^^

Witajcie! ^^

Powiem szczerze, że nie pamiętam, kiedy ostatnio napisałam taki długi rozdział. Na początku miałam cholerną dziure w głowie, a potem tak jakoś wyszło, że nie mogłam przestać pisać :D

I nie wiem czemu, ale nawet mi się podoba to co tu stworzyłam.

Od następnego rozdziału, będzie już nowy szablon, bo nawet moja ibff (pozdrawiam Wika^^) stwierdziła, że jest on po prostu za ciemny. Zapraszam na jej wspaniałego bloga *^* 

Nadal eksperymentuje z wyglądem rozdziałów i chyba zostane przy tym sposobie w jaki napisałam ten rozdział.

Rozdział 15 pojawi się w sobote, przynajmniej taką mam nadzieje. Jutro lub pojutrze powinien pojawić się post z konkursem ;D

Pozdrawiam i buziaki ;*

Lil ly