Rozdział 24

Rozdział dedykuje Rosee aka Misiowi♥

   Przemierzając korytarz firmy idę w stronę gabinetu mojego chłopaka ze stertą papierów. Ten sobie siedzi w pokoju i przegląda komputer, a ja muszę udawać jego sekretarke i bawić się w latanie po całym budynku, żeby pozałatwiać różne sprawy. Wpadam jak burza do pomieszczenia, a Leon popija sobie kawe i gra sobie w jakąś idiotyczną gierke z nogami na biurku.
  - Ja Ci coś kurwa zrobie... - szepnęłam do siebie. Szybkim krokiem podeszłam do chłopaka i jedną ręką ledwo co zamknęłam klapę od laptopa i rzuciłam na deski całą góre papierów taskanych tu przeze mnie.
  - No ej, przerwałaś mi gre! - pisnął, a ja myślałam, że zabije go wzrokiem.
  - Ty się lepiej pilnuj Verdas, bo kiedyś dojdzie do tego, że swoimi delikatnymi rączkami wydrapie Ci oczy z oczodołów* umieszczonych w Twojej idealnej buźce - uśmiechnęłam się słodko. Z kim ja się związałam, wytłumaczcie mi? Bo naprawdę się nad tym zastanawiam i nie mogę znaleźć odpowiedzi, no trudno.
  - Okres? - spytał. Ja go zaraz rozszarpie.
  - Słuchaj, patrz się na moje usta, właśnie tak - pokazałam na swoje wargi wskazującym palcem - policzę do trzech, jeśli nie wyjdziesz z tego pomieszczenia w ciągu tego czasu, obiecuje Ci, że urwe Ci jaja i nie będziesz już miał czym spładniać dzieci - jego mina w chwili, w której to powiedziałam, była naprawde bezcenna. Z chęcią zrobiłabym teraz zdjęcie, pamiątke bym jeszcze uzyskała.
  - Raz... - powiedziałam.
  - Ale Violu... - zaczął chłopak.
  - Dwa... - ciągnęłam.
  - Viol... - nie dokończył, bo wiedział, że nie ulegne. Zerwał się z krzesła i pędem podbiegł do wyjścia zatrzaskując je za sobą. Zaśmiałam się tylko i rozsiadłam sie na siedzeniu i zaczęłam wypełniać te dokumenty.

~*~

   Jest już 22:00, a ja nadal wypisuje jakieś durne papiery. Leon siedzi na kanapie i podpisuje już chyba tysięczny dokument o współpracy z kolejną firmą. Słyszę pukacie do drzwi i już z automatu krzyczę, aby osoba stojąca po drugiej stronie weszła. 

  - Dobry wieczór Violu, Leon - uśmiecha się fałszywie Vanessa. Czego ona tu szuka o tej godzinie? I czemu jest jeszcze w firmie? Kto pozwolił jej tu zostać? Tyle pytań, a zero odpowiedzi, jak żyć.

  - Czego tu szukasz? - spytał znudzony Leon nawet się na nią nie patrząc. 

  - Chciałam was tylko poinformować, że od jutra jestem waszą sekretarką czy coś - zachichotała. Bardzo śmieszne.

  - Niby z jakiej paki? - spytał mój chłopak. No właśnie, niby czemu?

  - Z takiej, że ja ją zatrudniłem - niespodziewanie wszedł do pomieszczenia mężczyzna po czterdziestce.

  - Cześć tato - burknął Leon. Ja za to wolałam siedzieć cicho, bo powiedziałabym o pare słów za dużo, jak to zwykle ja.

  - Słuchajcie dzieci, zatrudniłem Vanesse, bo o to poprosił mnie jej ojciec na kolacji, na której zresztą sami byliście. Poprosił mnie jeszcze o jedną rzecz, ale muszę o tym pomówić z Leonem na osobności - spojrzał na mnie.

  - A tak, już ide, właśnie skończyłam. Jak coś to podjadę taksówką, a Tobie zostawie samochód Leon - uśmiechnęłam się ciepło. Podeszłam do chłopaka i ucałowałam jego policzek, a do pana Verdasa tylko podeszłam i się przytuliłam. Mimo jego zachowania był dla mnie jak drugi ojciec, niby swojego również miałam, ale on nie poświęcał mi tyle czasu, co tata Leona. Tak naprawdę jego całą rodzina była i moją rodziną. Czułam się wśród nich akceptowana, nie to, że tak nie czułam się przy swojej, ale chyba wiecie o co chodzi. Vanesse za to ominęłam szerokim łukiem i udałam się w kierunku wyjścia. Leon chciał jeszcze coś powiedzieć, ale ostatecznie zamilkł. W oddali słyszałam już tylko krzyki i chyba nie chcę wiedzieć co sie tam wydarzyło.

~*~

  - Nie zgadzam się do cholery! - wrzeszcze. Chyba jeszcze nigdy nie byłam tak wściekły, zdruzgotany i zawiedziony. 

  - Leon, to jest tylko jedna konferencja, uspokój się - mówi ojciec. 

  - Żartujesz sobie, - prycham. - przypominam Ci, że ona - mówie kiwając głową w strone Vanessy - zniszczyła mi życie i umożliwiła mi bycie szczęśliwym z Violettą - warczę. 

  - Leon, ja sobie naprawdę zdaje z tego sprawę, ale takie warunki postawił jej ojciec. Kocham Violettę jak własną córkę, ale Tobie nie zaszkodzi jedna, cholerna konferencja - tłumaczy. Jestem w rozsypce - i to dosłownie. Z jednej strony ona może coś knuć, a z drugiej może być spokojna. Odpowiedź jest jasna, jestem po pierwszej stronie.

  - Nie mogę się zgodzić tato, Violetta będzie na mnie zła.

  - Nie bedzie, zaufaj mi. Obiecuje, że sam jej to wszystko wytłumacze - uspokoił mnie tata.

  - Czyli mam po prostu udawać jej chłopaka na tym wydarzeniu i nic więcej? - upewniłem się.

  - Dokładnie - potwierdził, a ja tylko westchnąłem. Zgodzić się czy nie?

~*~

*teksty moich przyjaciółek, nie wnikajcie
Hejcia hehehe
Możecie mnie znienawidzić hehe
Ale powiem wam jedno, teraz postaram się dodawać co 4-5 dni, bo mam już napisane te opowiadanie do końca, oprócz niespodzianki, a o niej dowiecie się po epilogu.
Vils ostra kocica cri
A Leos taki bezbronny
Przyznam się, że płakałam ze śmiechu jak to pisałam, serio
To ten, kocham was hehehe
Lil ly